BLOG

Czaję się z tym tematem od dłuższego czasu, zastanawiam, kombinuję i szukam wymówek, ale chyba nadszedł już czas przyznać się otwarcie:

Zbrzydło mi pisanie wyłącznie do szuflady.

A mojej szufladzie zbrzydło już bycie jedynym odbiorcą moich wypocin. No… nie licząc miśków mojego Syna, o których też już wspominałam w artykule o zapobieganiu panice podczas webinarów. Pracownicy korporacji, w której szkolę, mają dostęp do innego rodzaju moich wypocin, więc to się nie liczy 😉

W każdym razie, jak to robi aktualnie połowa Internetu, oto oznajmiam:

Piszę e-booka.

I to nie byle jakiego, bo o nauczaniu. I może trochę o uczeniu się, bo te dwie rzeczy mają ze sobą wiele wspólnego.

Dlaczego to robię?

Bo widzę wysyp kursów online, e-booków, filmów instruktażowych i podobnych. Widzę też wysiłki ludzi, pracujących w szkolnictwie lub jako trenerzy. Widzę ogrom merytorycznej, wspaniałej wiedzy, przekazywanej przez inteligentnych ludzi – ekspertów w swoich dziedzinach. Sama zresztą chętnie uczestniczę we wszelkiego rodzaju kursach i webinarach, kupuję e-booki i oglądam filmy instruktażowe, bo bardzo lubię się uczyć.

Dlatego, bardzo cieszy mnie ten boom na dzielenie się wiedzą, która w innych okolicznościach nie ujrzałaby światła dziennego, tylko zostałaby w szufladzie – jak u mnie.

Ale martwi mnie, jak często marnuje się ogromny potencjał. Ponieważ ci ludzie – eksperci w swoich dziedzinach –  czasem nie do końca wiedzą, jak wycisnąć maksymalnie dużo ze swojej wiedzy i jak ją przekazać w taki sposób, żeby ludzie błagali o więcej.

I nie mówię tutaj o sztuczkach marketingowych. Chodzi mi raczej o umiejętności przekazywania wiedzy samej w sobie, żeby była strawna oraz przyjemniejsza w odbiorze i zastosowaniu.

Dlatego też, chciałabym podzielić się z Tobą szkicem wstępu do mojego e-booka i poddać go Twojej ocenie. Poruszam w nim temat procesu uczenia się i przyswajania wiedzy oraz zadaję pytanie czy warto ten proces znać.

---

Dlaczego warto znać proces uczenia się i przyswajania wiedzy?

Będę przekorna i odwrócę pytanie: a dlaczego nie warto znać procesu uczenia się i przyswajania wiedzy?

Moja odpowiedź brzmi: nie wiem. Nie umiem odpowiedzieć na to pytanie, ponieważ o zaletach świadomości na temat tych procesów i ich zastosowania mogłabym mówić do rana.

Dlaczego więc zadałam pytanie w ten sposób?

Ponieważ od najmłodszych lat, już od szkoły podstawowej (a nawet w placówkach przedszkolnych) doświadczamy totalnego, ale to absolutnego braku przygotowania do jakiegokolwiek przekazywania czy przyjmowania wiedzy.

Być może to, co powiem, będzie dość mocne i kontrowersyjne, ale odważę się wręcz na stwierdzenie, że szkoła, z którą ja miałam do czynienia, w 90% (z nielicznymi wyjątkami w postaci cudownych nauczycieli z pasją) była zaprzeczeniem umiejętnego tej wiedzy przekazywania.

Taka antyutopia nauczania. Zbrodnia na dorobku ludzkości, jakim jest wiedza, która to odbywa się na naszych oczach i za naszym przyzwoleniem.

Przypomnij sobie, jak to było

Ściśnięci w dusznych pomieszczeniach, przymuszeni do siedzenia na tyłku kilka godzin z nielicznymi przerwami (jak się nauczyciel wyrobił, bo przecież przerwa jest dla nauczyciela, nie dla ucznia), z nosem w podręcznikach, przy sztucznym świetle, kujący na pamięć formułki, daty, definicje, wzory i inne podobne cuda.

Ze świadomością, że po tej przyjemności czeka nas w domu kolejne kilka godzin siedzenia na tyłku przy sztucznym świetle, z nosem w podręczniku… i tak dalej. O ile, oczywiście, zależało Ci na najlepszych ocenach. Albo zależało na nich Twoim rodzicom.

Nie wiem jak było u Ciebie, ale ja dostawałam równy opierdziel za kolejną tróję z chemii, a zero pochwał za fascynację książkami „spoza lektur szkolnych” i zgłębianie wiedzy z zakresu edytorstwa, umiejętności pisania, psychologii itp., które pochłaniałam na kilogramy. Z wykształcenia jestem filologiem, z zawodu trenerem i z perspektywy czasu dziękuję swojemu nieposłuszeństwu, bo chemia powyżej tej trójki mi się ani razu nie przydała, a wiedza z tamtych książek – owszem.

Jakie to ma znaczenie?

Ogromne, ponieważ konsekwencji tego jest mnóstwo.

Po pierwsze – kawał życia doświadczamy nieprawidłowych wzorców uczenia się i co gorsza, są one w nas utrwalane przez otoczenie.

Po drugie – tracimy ten kawał życia na naukę informacji, które w większości przydadzą nam się wyłącznie do rozwiązywania krzyżówek (ktoś jeszcze pamięta w ogóle, co to są krzyżówki?).

Po trzecie – jak jesteśmy ambitni, to tracimy kawał dorosłego życia (i mnóstwo pieniędzy) na przemodelowanie tych nieprawidłowych wzorców oraz naukę wiedzy, która faktycznie nam się przyda. Albo której zdobycie nam sprawi przyjemność.

---

Brzmi znajomo, prawda? Dlatego chciałabym przyczynić się chociaż odrobinę do propagowania tych dobrych wzorców nauczania i uczenia. Żeby chociaż nie powielać błędów, gdy już wyszliśmy z ciasnych i niewygodnych ławek szkolnych. Bo już nie musimy tam się gnieździć 🙂

Jeżeli chcesz podzielić się ze mną swoją opinią na temat wstępu, zapraszam Cię do zostawienia komentarza lub do wypełnienia formularza kontaktowego. Będę wdzięczna za każdą formę informacji zwrotnej!

---

A jeśli interesują Cię podstawy przekazywania wiedzy, możesz zajrzeć do artykułów, w których doradzam, co zrobić, gdy ktoś nie rozumie tego, co chcesz mu przekazać oraz jak rozbić blok wiedzy (z) głową. Sporo wskazówek znajdziesz również w artykule, od którego powinieneś zacząć. Zapraszam do zapoznania się 🙂

---

Treści dostępne na blogu i w podcaście są prezentacją opinii, poglądów, wiedzy oraz doświadczenia autorki, ale nie stanowią formy indywidualnego poradnictwa. Przed podjęciem decyzji w istotnej dla siebie sprawie, zawsze zasięgaj indywidualnej porady specjalisty.